UNIMOG- und Schlepper-Freunde Biberach e.V. ontdekken met 12 kinderen het bos in Prinzbach

Het eerste programmaonderdeel van het kindervakantieprogramma in Biberach is zeer goed ontvangen!

Op vrijdag 26 juli gingen 12 kinderen uit Biberach, Emmersbach, Erzbach en Prinzbach rechtstreeks van school in het kindervakantieprogramma: de UNIMOG en tractorvrienden van Biberach namen de 12 kinderen mee op een "bosavontuur" naar Prinzbach in het gebied "Steingraben".

In de frontlinie stond "winterboer" Wilhelm Schmieder. Met tractor en UNIMOG ging de groep op weg in de richting van "Steingraben" - al snel was daar de eerste halte.

De bosrank - een plaag als geen ander

De kinderen kregen de bomen te zien die overwoekerd waren met zogenaamde "woudlianen". Dit is een plaag die de bomen ernstig aantast zodra ze zijn aangetast. Wat harmonieus klinkt, beschadigt de boom enorm. Om te demonstreren hoe hardnekkig de woudlianen zijn, konden de kinderen met zagen het onderste uiteinde van de lianen afzagen en vervolgens proberen ze van de boom af te rukken. Dit kostte veel kracht, maar uiteindelijk hadden alle kinderen een stuk bosrank dat vervolgens werd gebruikt om uit te snijden. Het langste stuk dat uit een boom kon worden gezaagd was 13 m lang.

Het werd de kinderen eens te meer duidelijk hoe hard deze begroeiing is en dat de bomen zich er niet van kunnen bevrijden.

gruwelijke tijden - de wolfskuil

Daarna was het op naar de volgende halte: een gruwelijk overblijfsel uit vroegere tijden: een wolvenkuil! Alfons en Rolf Schmieder met hun tractor "Helene" en de aanhanger beheersten de hellingen van het Prinzbacher woud uitstekend met kinderen aan boord en al snel waren we op de plaats van handeling: slechts 30 meter onder het bos liepen de kinderen naar een wolvenkuil. Een door de mens aangelegde depressie in het bos, versterkt met stenen en in vroegere tijden tot 4 m diep. Een lokvogel werd daar in een kooi voor de wolf neergezet - meestal een kip. De hongerige wolf sprong dan in de put, maar kwam er nooit meer uit. De mensen kwamen dan en doodden de wolf met speren of ander gereedschap. Want de wolf bedreigde mensen door hun vee aan te vallen en te doden. Het levensonderhoud van de mensen was in gevaar.

Het vossenhol - een labyrint als een habitat

Toen gingen we naar het "schuttersputje". De kinderen hadden dit nog nooit gezien - een doolhof van gaten in de grond dat als leefgebied dient voor de vos. Vele passages verbinden een "levende ketel" die tot 4 m onder de grond ligt met de buitenwereld. Overdag zitten de vossen veilig in hun hol en komen alleen 's nachts naar buiten om voedsel te zoeken. Gefascineerd en geboeid luisterden de kinderen naar de uitleg van Wilhelm Schmieder. Daarna hadden de kinderen veel plezier met het klimmen op de heuvel, het verkennen van de grotten en het spelen met verrot hout. Menig verrotte boom werd door kinderhanden omvergehaald. De kinderen konden leren hoe gevaarlijk dode bomen in het bos kunnen zijn.

Uitzicht over Biberach

Daarna reden we door naar het "Gutzweiler"-gebied, waar we door herbebossing een uitstekend uitzicht hadden op Biberach en het lagere Kinzig-dal. De kinderen gebruikten de verrekijkers die zij hadden meegebracht om te proberen hun huis of andere markante punten in het dorp terug te vinden.

Laatste barbecue bij de "Winterbauer

Aan het eind van de dag stopten we bij de "Winterbauer". De kinderen waren door de UNIMOG uitgenodigd voor een barbecue en de trekker-vrienden Biberach en Gertrud Schmieder hadden het vuur al aangestoken toen zij op de boerderij aankwamen. Gerhard Große, die de groep met de familie UNIMOG begeleidde, was zeer verheugd over het grote aantal deelnemers. En toen de kinderen werd gevraagd hoe ze het vonden, gingen alle duimen "omhoog" en de vreugde over deze opwindende middag was van hun gezichten af te lezen.

Ook de UNIMOG- und Schlepper-Freunde Biberach e.v. waren zeer tevreden over het verloop van hun eerste kindervakantieprogramma. De kinderen gedroegen zich zeer gedisciplineerd en bovenal geïnteresseerd. En de veiligheidsvoorschriften voor zo'n excursie werden ook steeds nageleefd. Dus ook een dikke pluim voor de kinderen. Ze zijn allemaal welkom om nog eens te komen.

© Foto's en tekst Gerhard Große

Facebook
Twitter
LinkedIn

Schrijf commentaar

Nach oben scrollen